Βρισκόμαστε σε μία πρωτοφανή κινητοποίηση αγροτών και κτηνοτρόφων σε όλη την Ελλάδα, η οποία έχει τα χαρακτηριστικά μίας εξέγερσης. Μίας εξέγερσης σε μια Κυβέρνηση που αδιαφορεί για την τύχη του πρωτογενούς τομέα στην πατρίδα μας. Έναν σημαντικό τομέα στον οποίο το «επιτελικό κράτος» επέτρεψε να «αλωνίζουν» πρόσωπα όπως ο «φραπές» και ο «χασάπης» και να προκαλούν με την συμπεριφορά τους όλους τους Έλληνες.
Ας ξεχάσουμε για λίγο τις σκηνές με τα μπλόκα στους δρόμους και τους αγρότες με τα προβλήματά τους. Ας δούμε το θέμα πολιτικά και κυρίως εθνικά.
Η Ελλάδα θα πρέπει να ενεργεί με γνώμονα το εθνικό της συμφέρον και να εφαρμόζει πολιτικές που θα αξιοποιούν τις δυνατότητες που διαθέτει, προκειμένου να πετύχει βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη και ευημερία και ασφάλεια για τον Λαό της.
Στο πλαίσιο αυτό και με δεδομένο ότι η χώρα μας διαθέτει πολύ σημαντικά κλιματολογικά και εδαφολογικά πλεονεκτήματα, θα πρέπει να εξετασθεί η συνεισφορά της πρωτογενούς παραγωγής. Λέγοντας πρωτογενή παραγωγή εννοείται η γεωργία, η κτηνοτροφία η αλιεία και η μελισσοκομεία.
Η στήριξη λοιπόν στον πρωτογενή τομέα επιβάλλεται για τρεις βασικούς εθνικούς λόγους.
1ος Διατροφική αυτάρκεια.
Με την πρωτογενή παραγωγή επιτυγχάνεται η διατροφική αυτάρκεια σε βασικά είδη αλλά και η εξασφάλιση ποιοτικά ανώτερων προϊόντων. Το πόσο σημαντικό είναι αυτό θα φανεί σε μία κρίση (όπως μια πανδημία) ή σε έναν γενικευμένο πόλεμο, όπου δεν θα λειτουργούν κανονικά οι εφοδιαστικές αλυσίδες και θα υπάρχουν ελλείψεις σε βασικά είδη διατροφής. Είναι το ίδιο σημαντικό με την ενεργειακή ή την αμυντική μας αυτάρκεια.
Ποια είναι όμως η κατάσταση στην Ελλάδα; Μετά την είσοδο της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παρατηρούμε μία πραγματική υπονόμευση του αγροτικού τομέα. Οι καλλιεργούμενες εκτάσεις βαίνουν συνεχώς μειούμενες.
Στο μαλακό σιτάρι, από το οποίο παράγεται το ψωμί, η εγχώρια παραγωγή το 2024 ήταν 264.000 τόνους, παρουσιάζοντας έντονη μείωση ως προς το προηγούμενο έτος (-23%). Η πτώση αυτή είχε ως συνέπεια την άνοδο των εισαγωγών, που ανήλθαν το 2024 σε 951.000 τόνους. Έχουμε δηλαδή αυτάρκεια σε ποσοστό περί το 22,6%. (η μικρότερη της τελευταίας πενταετίας. Πριν μερικά χρόνια με την καλλιέργεια ζαχαρότευτλων είχαμε παραγωγή ζάχαρης περί τους 350.000 τόνους. Σήμερα, μετά το αδικαιολόγητο κλείσιμο των εργοστασίων ζάχαρης, το ποσοστό αυτάρκειας είναι σχεδόν μηδενικό, και πληρώνουμε περί τα 200 εκατ ευρώ για κάλυψη των αναγκών μας σε εισαγωγές.
Την ίδια στιγμή παρατηρείται σταθερή μείωση του αριθμού βοοειδών αλλά και αιγοπροβάτων με αποτέλεσμα να υπάρχει σημαντική αύξηση στις εισαγωγές, ενώ αντίστοιχη συρρίκνωση παρατηρείται και στον αλιευτικό μας στόλο και στα αλιεύματα.
Συνεπώς, εάν δεν υπάρξει ένα εθνικό σχέδιο που να θέσει συγκεκριμένους στόχους διατροφικής αυτάρκειας και δεν απαιτήσει την προστασία των ελληνικών προϊόντων έναντι ανεξέλεγκτων εισαγωγών από χώρες που δεν τηρούν τα ευρωπαϊκά υγειονομικά πρωτόκολλα, τότε η κατάσταση θα επιδεινώνεται συνεχώς.
Μια διευκρίνηση. Στο θέμα της διατροφικής μας αυτάρκειας δεν μπορούν να επιλεγούν λύσεις όπως η καλλιέργεια εντόμων ή η κατασκευή συνθετικού κρέατος. Αυτά είναι τελείως ανεπίτρεπτα και εγκυμονούν πολλούς κινδύνους για την υγεία.
2ος Οικονομική ανάπτυξη
Στον «Οικονομικό» του Ξενοφώντα διαβάζουμε ότι «όταν όλα πάνε καλά στη γεωργία, όλες οι άλλες τέχνες ευημερούν, όταν όμως η γη μένει ακαλλιέργητη, οι άλλες τέχνες μαραίνονται και στη στεριά και στη θάλασσα». Αυτό είναι αλήθεια.
Με την πρωτογενή παραγωγή δημιουργείται η μεταποίηση και η ελαφρά βιομηχανία. Έτσι δημιουργείται ένας κύκλος επεξεργασίας που μεγιστοποιεί το αρχικό προϊόν και φέρνει κέρδος και σταθερότητα. Ας μη ξεχνάμε ότι κάποτε υπήρχαν εργοστάσια παραγωγής ζωοτροφών, ζάχαρης και εργοστάσια παραγωγής λιπασμάτων (πχ Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων Νέας Καρβάλης). Υπήρχαν ελληνικά τρακτέρ και μηχανήματα άντλησης (π.χ. Μαλκότσης, Αξελός) και βιομηχανίες μεταποίησης που απορροφούσαν τα εγχώρια προϊόντα (πχ. Πειραϊκή Πατραϊκή). Όλα αυτά με ευθύνη των τελευταίων Κυβερνήσεων στο πλαίσιο της δήθεν ενιαίας αγοράς, έχουν εξαφανισθεί. Έτσι με την εθνοκτόνα πολιτική των επιδοτήσεων για το κλείσιμο παραγωγικών μονάδων και κλάδων φτάσαμε σε μία κατάσταση συνεχούς δανεισμού για πληρωμή των εισαγωγών. Το 2024, η συνολική αξία των εισαγωγών ανήλθε στα 84,517 δισεκατομμύρια ευρώ, όταν οι εξαγωγές μας ήταν στα 49,9 δισ. Είχαμε δηλαδή έλλειμμα στο εμπορικό μας ισοζύγιο περί τα 34,6 δισ. ευρώ. (32,07 δις το 2023).
3ος Κοινωνική συνοχή και περιφερειακή αναγέννηση
Ενίσχυση του πρωτογενούς τομέα σημαίνει ενίσχυση της περιφέρειας. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για πολλούς λόγους. Κατ΄αρχάς ενισχύει το δημογραφικό παρέχοντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης σε μια οικογένεια. Κατά δεύτερο λόγο ενισχύει τις παραμεθόριες περιοχές, οι οποίες χωρίς την κατάλληλη στήριξη της πολιτείας υπάρχει κίνδυνος να ερημοποιηθούν με ότι αυτό συνεπάγεται από απόψεως εθνικής ασφάλειας και άμυνας. Οι αγρότες επίσης είναι οι σύγχρονοι ακρίτες οι οποίοι μπορούν να αποτελούν και την άμεση και ετοιμοπόλεμη εφεδρεία στις ένοπλες δυνάμεις. Είναι συνηθισμένοι στο κρύο, στην ζέστη στην εργασία. Όπως λέει ο λαός μας είναι «ψημένοι» και έτοιμοι.
Με όλα τα προαναφερθέντα γίνεται κατανοητό ότι είναι σημαντική η στήριξη του πρωτογενούς τομέα, όχι επειδή το απαιτούν οι αγρότες στους δρόμους, αλλά επειδή αυτό είναι εθνικά αναγκαίο για ένα κυρίαρχο κράτος. Η αυτάρκεια, η οικονομική ανάπτυξη και η κοινωνική συνοχή είναι έννοιες που έχουν σχέση την εθνική κυριαρχία και το εθνικό συμφέρον.
Τι θα πρέπει να κάνει η κάθε Κυβέρνηση;
Να φροντίζει να έχει ένα σχέδιο διατροφικής αυτάρκειας της χώρας, περιορίζοντας τις αθρόες εισαγωγές προϊόντων που δεν τηρούν τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές και ελέγχους.
Να ενισχύσει τη συγκρότηση συνεταιριστικών σχημάτων παραγωγής και την λειτουργία κάθετων παραγωγικών μονάδων ανά περιοχή με βάση την παραγωγή, τυποποίηση και εμπορία μοναδικών προϊόντων με υπεραξία.
Να επιδοτήσει την κατασκευή Μονάδων παραγωγής λιπασμάτων, ζωοτροφών, γεωργικών φαρμάκων, και γεωργικών εργαλείων για την μείωση του κόστους παραγωγής και την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των γεωργοκτηνοτροφικών προϊόντων.
Οι επιδοτήσεις θα πρέπει να δίνονται με σχέδιο, διαφάνεια και κυρίως για την ενίσχυση νέων αγροτών, ή την αλλαγή καλλιέργειας. Επίσης, οι αποζημιώσεις σε φυσικές καταστροφές ή ζωονόσους θα πρέπει να δίνονται άμεσα και με καθορισμένες διαδικασίες.
Στις 13 Δεκεμβρίου ο Πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης μιλώντας σε κομματικά του στελέχη ανέφερε ότι στόχος του είναι να γίνουμε μία κανονική ευρωπαϊκή χώρα … «να αποκτήσουμε έναν πρωτογενή τομέα που θα είναι πραγματικά ανταγωνιστικός, εξωστρεφής και με επιδοτήσεις που θα πηγαίνουν σε αυτούς πραγματικά τις αξίζουν. Σε αυτούς που ιδρώνουν στα χωράφια και όχι σε κάποιους παρείσακτους».
Συμφωνούμε απολύτως.
Δεν μας είπε μόνο πόσες αγροτικές επιδοτήσεις έχει πάρει και ο ίδιος από τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Γιατί από ότι ξέρουμε δεν είναι αγρότης.
—————————–
* Ο Ιωάννης Ιντζές είναι Αντιστράτηγος ε.α. απόφοιτος της Σχολής Εθνικής Άμυνας και κάτοχος Μεταπτυχιακού στην «Εφαρμοσμένη Στρατηγική και τη Διεθνή Ασφάλεια». Είναι Διευθυντής του Πολιτικού Γραφείου του Προέδρου της ΝΙΚΗΣ και Επιστημονικός Συνεργάτης στην Βουλή, Υπεύθυνος του Τομέα Εθνικής Άμυνας και αναπληρωματικό μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής.