Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυση του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, πραγματοποιήθηκε σήμερα μια συγκινητική εκδήλωση αφιερωμένη στον Μανόλη Ανδρόνικο – τον άνθρωπο που άλλαξε την πορεία της αρχαιολογίας στην Ελλάδα και άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στην πανεπιστημιακή κοινότητα.
Η βραδιά δεν τίμησε απλώς τον επιστήμονα που αποκάλυψε τους βασιλικούς τάφους της Βεργίνας, αλλά και τον δάσκαλο που ενέπνευσε γενιές φοιτητών με το ήθος, τη γνώση και την ανθρωπιά του.
Οι ομιλητές ανέδειξαν το πολύπλευρο έργο του Ανδρόνικου, τονίζοντας ότι η αρχαιολογία για εκείνον δεν ήταν απλώς επιστήμη, αλλά μέσο κατανόησης της ιστορικής συνέχειας του ελληνισμού. Ο Πρύτανης του ΑΠΘ Κυριάκος Αναστασιάδης χαρακτήρισε την ανακάλυψη των τάφων της Βεργίνας ως το απαύγασμα της ακαδημαϊκής του πορείας, σημειώνοντας ότι «μας έδωσε χαρακτηριστικά για να λέμε ότι είμαστε Έλληνες».
Ο Αντιπρύτανης Ιάκωβος Μιχαηλίδης μίλησε για τον Ανδρόνικο ως «σύμβολο ακαδημαϊκής αριστείας και ερευνητικής τόλμης», υπογραμμίζοντας τη συμβολή του στην ανάδειξη της διαχρονικής συνέχειας του ελληνικού πολιτισμού στη Μακεδονία. «Μετέδωσε στους φοιτητές του όχι μόνο τη γνώση, αλλά και το πάθος για την αλήθεια», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Ιδιαίτερη συγκίνηση προκάλεσαν οι μαρτυρίες πρώην φοιτητών του. Η Χρυσούλα Παλιαδέλη, ομότιμη καθηγήτρια και πρώην διευθύντρια της Πανεπιστημιακής Ανασκαφής της Βεργίνας, περιέγραψε τον Ανδρόνικο ως δάσκαλο που σημάδεψε τη ζωή της, ενώ η Μπετίνα Τσιγαρίδα, προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Πέλλας, μίλησε για την απλότητα και την αμεσότητα του χαρακτήρα του. «Έμεινε για πάντα νέος», είπε χαρακτηριστικά.
Ο Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Μιχάλης Τιβέριος τόνισε τη σημασία του να έχει κανείς δασκάλους που είναι πρώτα άνθρωποι και μετά επιστήμονες: «Το τι είναι ο καθένας το δείχνει με την καθημερινή του συμπεριφορά».
Η εκδήλωση, που διοργανώθηκε από τον Σύλλογο Αποφοίτων του ΑΠΘ με τη συνδρομή της Πρυτανείας, έκλεισε με τη χορωδία «Γιάννης Μάντακας» του Πανεπιστημίου, σε μια βραδιά που απέδωσε τιμή όχι μόνο σε ένα πρόσωπο, αλλά σε μια ολόκληρη εποχή επιστημονικής και πνευματικής ακμής.