Η 29η Μαΐου αποτελεί ημέρα βαθιάς ιστορικής σημασίας και θλίψης για τον Ελληνισμό, καθώς το 1453 –μια μέρα σαν σήμερα- η Πόλις εάλω!. Αυτή η ημερομηνία έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη των Ρωμιών ως αποφράδα ημέρα, δηλαδή ημέρα κακοτυχίας και δυσοίωνη.
Η πτώση της Βασιλεύουσας, της πρωτεύουσας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, στα χέρια των Οθωμανών του Μωάμεθ Β’, δεν ήταν απλώς η κατάληψη μιας πόλης. Ήταν το τέλος μιας χιλιόχρονης αυτοκρατορίας που αποτέλεσε φάρο πολιτισμού, ορθοδοξίας και ελληνισμού, διατηρώντας ζωντανή την κληρονομιά της αρχαίας Ελλάδας.
Μια ανοιχτή πληγή και ένας μύχιος πόθος
Ο τρόπος με τον οποίο συντελέστηκε η Άλωση, με την ηρωική αντίσταση του τελευταίου αυτοκράτορα, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, και την τελική πτώση παρά την αριθμητική υπεροχή των πολιορκητών, παραμένει μια ανοιχτή πληγή για τους Ρωμιούς. Η απώλεια της Πόλης δεν ήταν μόνο εδαφική, αλλά και συμβολική. Ήταν η απώλεια ενός κέντρου που αποτελούσε το επιστέγασμα της ρωμαίικης ταυτότητας, της Ορθοδοξίας και της συνέχειας του ελληνικού έθνους.
Για αιώνες, η 29η Μαΐου μεταφέρεται από γενιά σε γενιά ως ημέρα πένθους. Ο θρύλος του «μαρμαρωμένου βασιλιά» και η ελπίδα της ανάκτησης της Πόλης, όχι απαραίτητα με την κυριολεκτική έννοια, αλλά ως ανάσταση των αξιών και του πνεύματος που αντιπροσώπευε, διατηρούνται ζωντανοί. Είναι ένας μύχιος πόθος που θυμίζει το μεγαλείο του παρελθόντος και την αδιάκοπη πορεία του Έθνους, αναδεικνύοντας την επιτακτική ανάγκη για διατήρηση της ιστορικής μνήμης και της εθνικής ταυτότητας.
Ν.Π.